Odpowiedź :
Odpowiedź:
Pierwsze dziesięć artykułów nowej ustawy zasadniczej stanowiło tzw. deklarację konstytucyjną, która podkreślała nadrzędność interesu państwa. Zasada suwerenności narodu (obowiązująca w konstytucji marcowej) została zastąpiona przez typową dla zwolenników Piłsudskiego ideologię państwową. Kolejne artykuły zostały poświęcone prezydentowi, który uzyskał bardzo szerokie uprawnienia. Za swe akty urzędowe odpowiadał on przed "Bogiem i historią". Do uprawnień prezydenta należało: mianowanie premiera i na jego wniosek poszczególnych ministrów; zwoływanie, rozwiązywanie sejmu i senatu; wyznaczanie terminów ich sesji; był zwierzchnikiem sił zbrojnych; reprezentował państwo w stosunkach międzynarodowych, decydował o wojnie i pokoju, zawierał i ratyfikował umowy międzynarodowe; decydował o obsadzie na niektóre wyższe urzędy państwowe. Podpisywane przez niego akty nie wymagały kontrasygnaty (podpisu premiera lub resortowego ministra). Prezydentowi przysługiwały też specjalne prerogatywy: wskazywanie jednego z kandydatów na następcę, wyznaczanie następcy w czasie wojny, zarządzanie terminu wyborów powszechnych, wyznaczanie i mianowanie prezesa Sądu Najwyższego, Rady Ministrów, Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, Najwyższej Izby Kontroli, Wodza Naczelnego, a także określonej liczby senatorów. Mógł też postawić członków rządu przed Trybunałem Stanu i stosować prawo łaski. Ponadto prezydent wciąż był uprawniony do wydawania dekretów prezydenckich z mocą ustawy. Tak więc cecha nowej konstytucji była silna władza prezydenta, którego co 7 lat wybierano spośród dwóch kandydatów.
Odpowiedź:
23 kwietnia 1935 r. na Zamku Królewskim w Warszawie Prezydent RP Ignacy Mościcki podpisał tzw. Konstytucję kwietniową. Nowa ustawa zasadnicza przyznawała prezydentowi nadrzędną pozycję wobec innych organów państwa, czyniąc go odpowiedzialnym za jego losy wobec Boga i historii.
Uchwalenie konstytucji
Zmiana obowiązującej Konstytucji i wprowadzenie nowych zasad ustrojowych należały do najważniejszych celów obozu sanacyjnego po zamachu majowym. Prace nad nową ustawą zasadniczą trwały kilka lat i zostały zakończone pod koniec 1933 r. W grudniu tego roku projekt konstytucji został przyjęty przez reprezentujący obóz sanacji Klub Parlamentarny BBWR, a następnie przedłożony sejmowej Komisji Konstytucyjnej.
26 stycznia 1934 r. Stanisław Car, jeden z głównych autorów projektu nowej ustawy zasadniczej, przedstawił podczas obrad plenarnych Sejmu tzw. tezy konstytucyjne.
Ponieważ nie był to formalny projekt konstytucji, opozycja, bojkotująca prace nad nową ustawą zasadniczą, demonstracyjnie opuściła obrady, pozostawiając jako obserwatora posła Stanisława Strońskiego.
Powstałą w ten sposób sytuację wykorzystali parlamentarzyści BBWR, którzy dzięki absencji opozycji uzyskali większość wymaganą do zmiany konstytucji (2/3 głosów ważnie oddanych, przy obecności ponad połowy posłów).
Stanisław Car postawił wniosek o przystąpienie do uchwalenia konstytucji w skróconym trybie legislacyjnym. Pomimo protestów Strońskiego został on przegłosowany. Posłowie obozu rządowego w wielkim pośpiechu przeprowadzili z powodzeniem wymagane głosowania dotyczące przyjęcia nowej ustawy zasadniczej. Na zakończenie obrad w atmosferze entuzjazmu zaśpiewano "Pierwszą Brygadę".
Ustawa konstytucyjna miała zostać następnie skierowana do Senatu, gdzie BBWR posiadał wymaganą większość 2/3 głosów. Ponieważ poprawki Senatu Sejm odrzucał zwykłą większością głosów, procedura uchwalania nowej ustawy zasadniczej mogła być zakończona bardzo szybko. Stało się jednak inaczej.
31 stycznia 1934 r. doszło do spotkania marszałka Sejmu Kazimierza Świtalskiego oraz premiera Walerego Sławka z marszałkiem Józefem Piłsudskim, który oświadczył, że z przyjęciem nowej konstytucji nie należy się spieszyć.
Wspomnianą rozmowę tak relacjonował Świtalski: "Komendanta ustosunkowanie się do tego faktu (uchwalenia konstytucji - PAP) nie było w zasadzie negatywne, natomiast od razu przyznał mi rację, że dla Ustawy Konstytucyjnej uchwalenie jej dowcipem i trikiem nie jest zdrowe i że wobec tego należy ten trik pokryć i zneutralizować przez szczegółową debatę i zmiany w Senacie.(...) Komendant dodał, że jedynym usprawiedliwieniem dla naszego triku jest fakt, że w ogóle konstytucje w historii nigdy nie były uchwalane przy zbytnim porządku pod względem formalnym". (K. Świtalski "Diariusz 1919-1935")
Zgodnie z poleceniem Piłsudskiego prace legislacyjne związane z nową ustawą zasadniczą uległy spowolnieniu.
Tekst ustawy konstytucyjnej marszałek Świtalski przesłał do Senatu pod koniec marca 1934 r. Senatorowie prace nad nią rozpoczęli dopiero w grudniu tego roku, przyjmując ostatecznie 46 poprawek do tekstu uchwalonego w Sejmie. Najważniejsze z nich dotyczyły struktury samego Senatu.
16 stycznia 1935 r. Senat uchwalił konstytucję: 74 senatorów głosowało za, 24 było przeciw, 1 wstrzymał się od głosu.
Poprawiony tekst powrócił następnie do Sejmu, który 23 marca 1935 r. uchwalił nową ustawę zasadniczą w wersji opracowanej przez Senat: za głosowało 260 posłów, przeciwko 139.
23 kwietnia 1935 r. na Zamku Królewskim w Warszawie prezydent RP Ignacy Mościcki złożył podpis na rękopiśmiennym oryginale "Ustawy Konstytucyjnej".
W uroczystości tej ze względu na stan zdrowie nie uczestniczył marszałek Piłsudski, choć jego podpis, jako ministra spraw wojskowych, znalazł się również pod ustawą zasadniczą, razem z podpisami innych członków rządu Walerego Sławka