Odpowiedź :
Proces przesiedleń odbywający się pod koniec II wojny światowej, był bezpośrednio związany ze zmianami granic frontów i zwycięstwami odniesionymi przez Sowietów w Europie Środkowej. Odbywające się od 1944 r. akcje wysiedleńcze dotyczyły głównie ludności ukraińskiej i łemkowskiej, zamieszkującej południowo-wschodni kraniec dawnej II RP. Działania niewykształconego w pełni rządu podyktowane były chęcią ochrony Polaków przed napaściami ukraińskich partyzanckich grup zbrojnych, a także decyzjami geopolitycznymi wypływającymi z Moskwy. W ten sposób akcja objęła około 490 tysięcy osób, w czterech etapach (1 - IX-XII 1944, 2 - I-VII 1945, 3 - IX-XII 1945, 4 - I-VI 1946. Głównymi organami nadzorującymi proces przenosin i transportu byly Komisja polsko-ukraińska, Państwowy Urząd Repatriacyjny i lokalne posterunki Milicji Obywatelskiej.
Przyczyną działań deportacyjnych oprócz niepodległosciowych tendencji Ukraińców, była ogólna niechęć i problemy z nadzorem nad ludnością Kresów. Swoimi działaniami przesiedlenia objęły dawne województwa krakowskie, lubelskie i rzeszowskie. 6 maja 1947 rząd Rzeczypospolitej Polskiej i Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (USRR) wydały wspólny komunikat o zakończeniu przesiedlenia obywateli polskich z terytorium USRR do Polski i ludności ukraińskiej z terytorium Polski do USRR.