Odpowiedź :
Odpowiedź:
Zakon dominikanek
Dominikankami nazywa się wszystkie rzymskokatolickie żeńskie zgromadzenia zakonne, których siostry żyją duchowością dominikańską na wzór św. Dominika Guzmana. Mając to na uwadze, można dokonać podziału na zgromadzenia kontemplacyjne dominikanek (Mniszki Zakonu Kaznodziejskiego – tzw. dominikanki klauzurowe) oraz zgromadzenia czynne.
Mniszki Zakonu Kaznodziejskiego (łac. Moniales Ordinis Predicatorum; skrót:OP) stanowią oficjalnie tzw. drugą gałąź zakonu dominikanów. Niemniej to właśnie zakon żeński powstał jako pierwszy – św. Dominik założył żeńską wspólnotę w 1206 r. w miejscowości w Prouilhe na południu Francji. Początkowo zakon składał się z dosłownie kilku młodych kobiet, nawróconych z herezji katarów. Obecnie na świecie jest ok. 3600 dominikanek klauzurowych w 228 klasztorach, z czego 70 w 3 klasztorach w Polsce: w Krakowie (na Gródku), w św. Annie koło Częstochowy oraz w Radoniach koło Grodziska Mazowieckiego.
Mniszki prowadzą życie kontemplacyjne, skupione na modlitwie i pokucie. Aby całkowicie poświęcić się obcowaniu z Bogiem, dominikanki klauzurowe nie opuszczają swoich klasztorów (łac. clausus zamknięty). W ich zgromadzeniach obowiązuje milczenie. Nie prowadzą dzieł apostolskichi nie zajmują się ewangelizacją (zgodnie z powiedzeniem: bracia mówią ludziom o Bogu, podczas gdy siostry mówią Bogu o ludziach ). Niemniej ich działalność może przybierać widzialną formę – mniszki mogą pisać artykuły do prasy katolickiej, wydawać książki, a nawet spotykać się osobiście z pojedynczymi osobami bądź grupami ludzi, przy czym takie spotkania mają miejsce wyłącznie na terenie klasztoru. Centrum życia zakonnego mniszek dominikańskich stanowi codzienna Msza Święta. Siostry kontemplacyjne wiele czasy poświęcają na lekturę Pisma Świętego, zapoznają się z komentarzami Ojców Kościoła oraz teologią świętych dominikańskich (np. Tomasza z Akwinu).
Zakon Albertynek
Albertynki (pełna nazwa: Zgromadzenie Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim; skrót ZSAPU) założył w Krakowie 15 stycznia 1891 r. św. Brat Albert (Adam Chmielowski). Zgromadzenie zostało oparte na pierwotnej regule św. Franciszka z Asyżu. Za współzałożycielkę uznaje się bł. Siostrę Bernardynę, czyli Marię Jabłońską, która została pierwszą oficjalną przełożoną zakonu i autorką Konstytucji, co zapewniło zgromadzeniu stabilizację prawną.
Celem albertynek od początku było niesienie pomocy najbiedniejszym, bezdomnym i opuszczonym, zgodnie ze słowami Brata Alberta: im więcej kto opuszczony, z tym większą miłością służyć mu trzeba, gdyż samego Pana Jezusa zbolałego w osobie tego ubogiego ratujemy.
Terenami posługi albertynek są przede wszystkim przytuliska, stołówki dla ubogich oraz domy pomocy społecznej, hospicja i świetlice dla dzieci z rodzin w trudnej sytuacji. Pracują również w domach księży emerytów oraz pomagają ludziom samotnym w ich domach prywatnych. W razie konieczności siostry podejmują również katechizację.
Obecnie siostry albertynki pracują w 82 placówkach (w tym 15 mieści się za granicą). Na terenie naszego kraju prowadzą 7 domów opieki społecznej i 2 zakłady opiekuńczo-leczniczedla osób w podeszłym wieku, obłożnie i nieuleczalnie chorych, upośledzonych oraz chorych psychicznie.
Zgromadzenie albertynek poświęcone jest Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, a Matkę Bożą Częstochowską, zgodnie z życzeniem św. Brata Alberta, siostry uznają za swoją Fundatorkę. Szczególny kult siostry żywią do tajemnicy Wcielenia, Męki i Śmierci Zbawiciela oraz do Najświętszego Oblicza „Ecce Homo”.
Wyjaśnienie: